Stoelyoga voor dove mensen met een fysieke en/of verstandelijke beperking, kan dat?

Als ik mensen vertel dat ik stoelyoga geef aan dove mensen met een fysieke en/of verstandelijke beperking, krijg ik meestal de vraag: “Kan dat? Hoe doe je dat dan?” Het leuke is, dat in deze vraag meteen al de beperking van onze eigen mind duidelijk wordt.

Geen van de cliënten die meedoen vragen zich namelijk af of ze dit wel of niet kunnen m.b.t. hun beperking. Iedere dinsdag en donderdagochtend mag ik stoelyoga geven aan dove cliënten van de Noorderbrug. Nergens wordt het effect van yoga en andere ontspanningstechnieken voor mij zo duidelijk zichtbaar als bij hen. Dat zie ik aan hoe iemand bijvoorbeeld stopt met tandenknarsen tijdens de les. Hoe iemand zomaar uit zichzelf een oefening begint te doen omdat dat precies is wat op dat moment nodig is. Dat zie ik doordat iemand  de ogen dicht blijft houden omdat er diepe ontspanning is ontstaan. Of dat hoor ik doordat cliënten vertellen dat ze ook thuis yoga doen of doordat een begeleidster zegt: “Oh, wat is het hier lekker rustig zeg.”

Nergens anders krijg ik ook zulke eerlijke en pure feedback als hier. Zo kan iemand ineens roepen: “Hanneke, wat doe je nou, wat is dit nou voor stomme oefening.“ Of: “Hé, hoe kan dat nou, ik voel deze oefening wel aan de linker kant, maar niet aan de rechter kant.” Weer een ander kan helemaal in staking gaan met een bepaalde oefening, om welke reden dan ook. En dit alles is ok, en misschien  juist wel dankzij de beperking.

En ikzelf geniet iedere week van deze lessen en leer misschien nog wel meer van hen, dan zij van mij.